‘Je bent niet schuldig hoor, maar je had daar nooit moeten fietsen’ dat was de reactie van de zedenpolitie toen ik aangifte deed van een gewelddadige aanranding. Victimblaming weet ik nu.. hoe vaak en hoe pijnlijk dat soort opmerkingen zijn begrijpen veel mensen niet. Sterker de meeste mensen kennen het niet eens. Ik reed terug uit de stad, de route naar mijn huis is vrij onveilig. Om me iets veiliger te voelen belde ik met een vriend. Hoe lang hij achter me aan heeft gefietst weet ik niet. 200 meter van mijn huis pakte hij mijn arm en trok me van mijn fiets. Ik was plots heel helder, zag en voelde wat hij wilde. Hij greep naar mijn borsten. De kans dat ik hier niet levend uit zou komen was zeker aanwezig, ik zag het in zijn ogen. Naderhand gaf de politie aan dat ze het erg serieus namen omdat er excessief veel geweld was gebruikt. Ik heb mezelf opgeblazen, heb hem van alles toegeroepen en ben ontkomen. De gebeurtenis zelf is me niet in de koude kleren gaan zitten. De opmerkingen naderhand door hulpverleners, vrienden, familie en onbekenden evenmin. ‘Gelukkig is er niks ergs gebeurd’ ‘Waarom raakt het je zo?’ ‘Zit je er nog steeds mee’ ‘Je had daar ook niet moeten fietsen’ ‘Er zijn zoveel mensen die dit meemaken’ ‘Maar je weet toch…’ ‘Jij bent ook altijd zo…’ Waarom stopt de empathie van mensen zodra het over seksueel geweld gaat? Waarom voelt iedereen zich zo ongemakkelijk als je erover wilt praten? Waarom weet plots niemand meer hoe je iemand kunt steunen? Als een vriendin is overvallen in haar woning en staat te trillen op haar benen weet je waarschijnlijk precies wat je moet zeggen. (Niet: ja, had je dat raampje ook maar niet open moeten laten staan) ‘Wat naar dat dit jou is overkomen, je bent veilig, ik ben er voor je’ Helaas zullen er altijd nare dingen gebeuren, ook op seksueel gebied. Maar hoe wij daarmee omgaan, er (niet) over (willen) praten.. ik hoop dat dat eindelijk een keer gaat veranderen. Als mensen hun verhaal kwijt kunnen, steun & hulp vinden in hun omgeving. Dat zou pas echt een hoop leed schelen.

I was running through Leiderdorp in the evening. I used to take this route and I never expected harassment here. However, I was waiting for the traffic lights and a boy was waiting with his bicycle. When I walked further slowly, he did not pass me. After a few meters he did. A bit later he returned while making masturbation signs. I still ignored him. Then he started talking, asking me the time, my number and whether I would kiss him. Of course, I rejected. Luckily, he cycled further. However, he changed my feelings of being safe while running.

I had parked my car on the parking lot next to the station to get a sandwich in the afternoon. I got out of my car and walked to the station (which I had to cross in order to get to the city centre). A man was standing in front of the station and he yelled ‘Hey! Where are you going? Hey, honey! What are you going to do? Hey, honey! Honey! Are you going to enjoy the city centre? Honey! I stopped and stared at him full of anger. He just laughed at me and said, Hey, honey! Come on! I was really scared that he would come after me.

At the bike rental place, the guy who rents out the bikes catcalls me every time I come to get a bike. Today he ran after me while I was biking away and grabbed the bike to halt it. He proceeded to talk to me about what I was wearing. I did not feel safe.